In ons dorp in Friesland waren de avonden en de nachten pikzwart, lezen deed men bij schemerlampen. De avonden waren kort, want men ging vroeg naar bed. In zo’n dorpje groeide mijn ‘lytse jonge’ op. Zijn wereld was, net als ieder dorpskind, klein en onbezorgd. Met het stijgen van de leeftijd werd de wil om de wereld te vergroten sterker. Fysiek was dat voor een dorpsjongen nog steeds lastig, de wereld was zo groot als je per voet op per fiets kon bereiken, maar in gedachten en dromen waren deze grenzen er niet. Een wereld die je niet kunt zien, kun je zelf ook maken.



De verbeeldingskracht van deze ‘lytse jonge’ werd gevoed door het duister. Duisternis speelde een grote rol in zijn leven. Al op jonge leeftijd werd bij hem een oogziekte geconstateerd, zijn fysieke wereld werd daarmee ook steeds kleiner. Wat bleef was de wereld die zijn geestesoog kon verbeelden. Een verhaal over dromen, verbeelding en het verlangen naar mijn jeugd, het dorp en het Friese landschap.
 
Bij deze serie Lytse Jonge heb ik mij laten inspireren door het gedicht ‘LYTSE JONGE’ van Tsjêbbe Hettinga.